FIC ANIME // l'am nightmare

เคยมีชายคนหนึ่งว่าเอาไว้ วันธรรมดาวันนึงสามารถทำให้เราเป็นบ้าหรือโรคจิตได้.. ซึ่งมันคือเรื่องจริง

"เฮ้ยออกมาได้แล้วถึงเวลาพักแล้ว" เสียงดังจากชายอ้วนในผู้คุมนักโทษมืออ้วนป้อมใช้ไม้กระบอกหนาสีดำเคาะลูกกรงอย่างหงุดหงิดเมื่อถึงเวลางาน

".....เฮ้บ๊อบนายรักลูกเมียหรือเปล่า" คราวนี้เป็นเสียงที่ต่างออกไปชายร่างกายผอมแห้งในชุดสีส้มพูดขึ้นพร้อมรอยยิ้มแสยะดวงตาสีดำภายใต้ไรผมจ้องมองอีกฝ่ายอย่างนึกสนุก

"ขืนพูดถึงพวกเค้าอีกฉันจะเตะก้นแกแน่" ชายนามว่า

บ๊อบพูดขู่

"มาเรียเป็นไงบ้างบ๊อบสบ่ยดีหรือเปล่า?ยังเป็นอีตัวอยู่ใหม" ราวกับคำขู่ไม่มีความหมายร่างผอมลุกขึ้นจากเตียงสีขาวสะอาดก่อนจะมายืนแปะลูกกรงพร้อมรอยยิ้มที่เริ่มปรากฏมากกว่าเก่าเมื่อเห็นบ๊อบเริ่มอารมณ์เสีย

แกร็ก! ครืดโดด เสียงประตูลูกกรงถูกเปิดออกพร้อมกับร่างอ้วนป้อมที่เดินเข้ามาพร้อมกระบองในมือ

"ฉันจะสั่งสอนแก เอ็ดดี้" กระบอกถูกง้างขึ้นสูงเพื่อเพิ่มแรงปะทะชายร่างอ้วนมองไปยังร่างที่ยืนอยู่ตรงหน้าด้วยแววตาหงุดหงิดแต่ก่อนจะได้ลงมือนั้นเอง

ฉวับ!!! บางอย่างผ่านลำคอที่ย้้วยไปด้วยไขมันอย่างเรียบเนียนเช่นเดียวกับความรู้สึกแสบคันที่เริ่มตามาก่อนจะสัมผัสได้ถึงของเหลวที่เริ่มไหลละต้นคอ

"แกควรรู้อะไรไว้นะบ๊อบครั้งสุดท้ายที่มีคนง้างไม้ใส่ฉันแบบนี้น่ะ.. มันศพไม่สวยเท่าไหร่" ร่างอ้วนทรุดลงกับพื้นพร้อมกับมือที่อ้วนป้อมกำลังพยายามห้ามเลือดที่ลำคอซึ่ไฟลออกมาเป็นนํ้าประปาโดยมีจ้าเหตุมาจากใบมีโกนสนิมเขอะที่ชายร่างผอมถืออยู่ในมือ

"ลาก่อนบ๊อบ" คำพูดมาพร้อมกับรอยสิ้มแสยะก่อนที่ค่างผอมจะนั่งลงบนพื้นพร้อมฉีกยิ้ม

.

.

.

.

"เอาล่ะคุณ บลูล๊อค ดิฉัน เจเน็ต เจนเซ่น เป็นจิตแพทย์ประจำตัวคุณ  คุณพอจะบอกฉันได้หรือเปล่าว่าทำไมถึงฆ่าบ๊อบ" สาวสวยในชุดกาวน์พูดขึ้นพร้อมมองไปยังชายผมดำร่างผอมแห้งที่กำลังนั่งยิ้มอยู่บนเก้าอี้เหล็ก

"....ก็จะว่ายังไงดีล่ะ...ผมคิดถึงคุณมั้งคุณหมอ" ประโยคที่ไร้ซึ่งความจริงจังถูกปล่อยออกมาจากชายร่างผอมพร้อมกับรอยยิ้มพิมพ์ใจ

"ไม่ตลกนะ เอ็ดดี้ เธอทำอย่างนั้นไม่ได้มันผิด" สรรพนามแทนตัวถูกเปลี่ยนไปเมื่อคุณหมอสาวเริ่มจริงจังมือสวยวางกระดาษสรุปผลลงบนโต๊ะพร้อมกับมือทั้งสองข้างที่ยกขึ้นมานวดขมับ

"ว้าวผมดีใจจังคุณหมอเป็นห่วงผมด้วย" รอยยิ้มไร้เดียงสาถูกปล่อยออกมาจากร่างผอมแห้งของชายหนุ่มก่อนที่ทุกอย่างจะมืดลง